Hij is actief in de kerk met overleg- en regelzaken en wil daarnaast ook iets doen waarin hij actief met mensen bezig kan zijn. Hij merkt vaak dat mensen die zich (even) in een kwetsbaardere positie bevinden zich niet gehoord of gezien voelen. In zijn werk als verpleegkundige op een ambulance ontbreekt het hem vaak aan gelegenheid om even echt tijd te nemen voor een ander die zijn of haar verhaal kwijt moet. Toen zijn vrouw hem attent maakte op de oprichting van Oase zag hij een pracht van een gelegenheid dit te gaan doen.
Er komt een diversiteit aan mensen bij Oase, met allemaal andere behoeften en wensen en hij vindt het mooi voor hen iets te kunnen betekenen als vrijwilliger bij de inloop. Hij zorgt voor koffie en thee en maakt met deze en gene een praatje. De kunst is verbinding te maken met de gasten. Dat is vaak een zoektocht en gaat niet altijd zomaar met een praatje. Met gasten die weinig Nederlands spreken gaat het nogal eens door samen een spelletje te doen. Hij is wel eens in het Midden-Oosten geweest en heeft daar iets geleerd over de cultuur waarin domino-achtige spelletjes en dammen een rol spelen. Die kennis gebruikt hij nu.
Verbinding maken kan, zo zegt hij, ook door even een hand op een schouder te leggen. En soms moet het eerst over ditjes en datjes gaan, voordat er een diepgaander gesprek mogelijk is. Als het nodig is gaat hij met iemand even apart zitten. Het hangt er dus helemaal van af wie hij voor zich heeft en hoe hij bij die persoon kan aansluiten. Soms neemt hij zijn achtjarige dochter mee en het is mooi om te zien hoe zij contact kan maken met mensen met wie hij het vanwege de taal, lastig kan vinden. Er gebeurt dan iets moois tussen mensen.
Wat hem bijzonder inspireert is de Rabbijnse uitspraak “Hij die een leven redt, redt de hele wereld’. Zo groots is het natuurlijk niet bij Oase, maar al heb je met één iemand een goed gesprek, dan betekent dat iets. Iets kleins is ook belangrijk, als je er bijvoorbeeld aan kunt bijdragen dat iemand door een moeilijke periode heen kan komen. In de context van Oase kom je mensen tegen waar je anders niet zomaar contact mee zou hebben. En dat geeft hem ook wat: hun verhaal, hun levensinzichten, hun kwaliteiten die hem ook helpen verder te komen. Hij ervaart het als een tweerichtingsverkeer, waarbij het voor hem geen noodzaak is dat dat precies in evenwicht is. Het leuke is ook dat het in de gemeenschap is waar hij ook woont. Naast persoonlijke beslommeringen hoort hij verhalen van gasten over zijn eigen dorp en wat zich daarin heeft afgespeeld.
Hij vindt het leuk en zinvol als vrijwilliger bij Oase betrokken ze zijn. Het zou best mooi zijn als er meer mensen van Oase kunnen gaan genieten en waarschijnlijk zouden via huisartsen meer mensen bereikt kunnen worden. Hoe meer mensen, hoe meer beweging……..
Dit verhaal is gepubliceerd in “Een Boekje Open over Oase Oosterbeek”, Auteurs Eveline Bolt en Hans Lammers, Fotografie Arnaud Mooij, verkrijgbaar in boekhandel Meijer & Siegers in Oosterbeek.