Bijna drie jaar geleden vluchtte ze met een deel van haar familie uit Aleppo. De motor van het bootje waarmee ze samen met onder meer een groep andere vrouwen de overtocht van Turkije naar één van de Griekse eilanden maakte, begaf het enkele keren. Gelukkig kreeg men de motor steeds weer aan de praat. Na in totaal twintig dagen onderweg te zijn geweest kwam ze aan in Nederland. Voordat ze als statushouder in Oosterbeek kwam wonen, verbleef ze een jaar in een AZC. Inmiddels woont ze weer samen met haar man, die een jaar geleden in Nederland aankwam. Ze houdt van Oosterbeek en ze vindt het een mooie plek. Nederland voelt als haar land, ze heeft haar inburgeringsexamen gehaald (nog wel in één keer!) en ze voelt zich geen vreemdeling meer.
Oase speelt in dit alles een belangrijke rol. Ze hoorde van haar achterbuurvrouw, wier zoon hier vrijwilliger is, over Oase en ze komt nu twee keer per week. Op donderdagmiddag komt ze als gast. Ze vindt het hier gezellig, ontmoet mensen en het luisteren en praten is heel goed voor het verder leren van de Nederlandse taal. En door alle gesprekken leert ze ook veel over de Nederlandse cultuur. Ze wil van alles weten en vraagt andere gasten en vrijwilligers steeds het hemd van het lijf, om erachter te komen hoe iets zit of wat iets betekent. Omgekeerd kan ze hen ook over de cultuur in Syrië vertellen.
Bij het taalcafé op de dinsdagmiddag is ze vrijwilliger, schenkt ze thee en koffie en doet ze de afwas. Ook als vrijwilliger heeft ze de kans haar taalvaardigheid te verbeteren. Als ze iets niet goed zegt wordt ze wel gecorrigeerd en ze kan gewoon meedoen met de leesoefeningen. Met haar telefoon kan ze de Arabische vertaling van woorden opzoeken voor een beter begrip en om haar man ook te helpen. Hij is immers nog niet zo lang in Nederland en het leren van de taal valt hem best zwaar.
Dit verhaal is gepubliceerd in “Een Boekje Open over Oase Oosterbeek”, Auteurs Eveline Bolt en Hans Lammers, Fotografie Arnaud Mooij, verkrijgbaar in boekhandel Meijer & Siegers in Oosterbeek.